Νίκος Καζαντζάκης
Γράφει η Νότα Κυμοθόη
Σαν σήμερα, πριν 52 χρόνια (1957)
στο Φράϊμπουργκ της Γερμανίας
σε ηλικία 74 ετών απεβίωσε
ο Νίκος Καζαντζάκης!
Τον γνώρισα μέσα από τη γραφή του
πιτσιρίκα, στα χρόνια της χούντας
όταν διαβάζαμε στα κρυφά βιβλία του
που ήταν απαγορευμένα...
Γιατί ότι απαγορευμένο και πιο ...γλυκό
κι ο λόγος του, δυνατός και με συνεπήρε
τόσο...που διάβασα όλα του τα βιβλία.
Σήμερα, εκεί κάτω
στην τάπια Μαρτινέγκο,
το σώμα σου...
και μια επιγραφή:
"Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν πιστεύω τίποτα
Είμαι λεύτερος"
να θυμίζει το πέρασμά σου...
Από τον κήπο μου...
σου προσφέρω με ευλάβια
λίγα φτωχά κυκλάμινα...
Για την ψυχούλα σου, που με συντρόφεψε
ώρες ατέλειωτες, τότε πού ...
αγωνία έσερνα στο αίμα μου
και μέσα στην καρδιά μου
αλλά δεν καταλάβαινε κανείς...
και είχα...τις δικές σου αράδες
μέσα από τα βιβλία σου...
Έχω σημειώσει στην "ΑΣΚΗΤΙΚΗ" σου
κάποιους δικούς μου στίχους
που βγήκαν αφού τέλειωσα το βιβλίο σου...
...και καθώς το κρατώ τώρα πάλι στα χέρια μου
θυμάμαι...
Ναι θυμάμαι, εκείνα τα σκληρά χρόνια
με το χωροφύλακα απέξω
με το φόβο, οπού μέσα δεν ανάβαμε μήτε φως
κι εγώ κάτω απ΄τις κουβέρτες
με ένα κεράκι διάβαζα μπρούμητα την "ΑΣΚΗΤΙΚΗ"
δίχως φόβο, δίχως άγχος...
και το βιβλίο σου είναι ακόμα όλο σταξιές κεριού...
Από αυτές τις σελίδες με τις σταξιές...
αφήνω σήμερα εδώ τους στίχους σου...
για τα παιδιά του σήμερα και του αύριο
για τα παιδιά που δεν φοβούνται
και γυρεύουν την αλήθεια...
σελ. 30...
"Μια μικρή ανυπόταχτη πνοή μάχεται μέσα μου
απελπισμένα να νικήσει την ευτυχία,
την κούραση και το θάνατο.
Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου,
το συντηρώ λιτό, γερό, πρόθυμο.
Το σκληραγωγώ και το σπλαχνίζουμαι.
Άλλο άλογο δεν έχω.
Συντηρώ το μυαλό μου ακοίμητο, λαγαρό,
ανήλεο. Το αμολώ να παλεύει ακατάλυτα
και να κατατρώει, φως αυτό,
το σκοτάδι της σάρκας.
Άλλο αργαστήρι να κάνω το σκοτάδι φως
δεν έχω.
Συντηρώ την καρδιά μου φλεγόμενη, γενναία,
ανήσυχη.
νιώθω στην καρδιά μου όλες τις ταραχές
και τις αντινομίες, τις χαρές και τις πίκρες της ζωής.
Μα αγωνίζουμαι να τις υποτάξω σ' ένα ρυθμό
ανώτερο από το νου
σκληρότερο απ΄την καρδιά μου.
Στο ρυθμό του Σύμπαντου που ανηφορίζει.
Η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη.
Φωνάζει: "Εγώ, η Κραυγή, είμαι ο Κύριος
ο Θεός σου!.."
...
σελ. 34...
"Δεν είσαι ένας. Είσαι ένα σώμα στρατού.
Μια στιγμή κα΄τω από τον ήλιο φωτίζεται
ένα από τα πρόσωπά σου. Κι ευτύς σβήνει
κι ανάβει άλλο, νεώτερό σου, ξοπίσω σου.
Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα,
το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο.
Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή
είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ίσκιος,
αυτή το κρέας."
...
σελ.51...
"Άκουσες την κραυγή και κίνησες.
Πέρασες από αγώνα σε αγώνα
όλες τις πολεμικές θητείες
του στρατευόμενου ανθρώπου.
Πολέμησες μέσα στο μικρό τσαντήρι του κορμιού σου
μα να, στενή σου φάνταξε η παλαίστρα,
πνίγοσουν και χύθηκες να ξεφύγεις.
Στρατοπέδεψες στη ράτσα σου
γιόμωσες χέρια και καρδιές,
ανάστησες με το αίμα σου τους φοβερούς προγόνους
και κίνησες μαζί με τους νεκρούς, τους ζωντανούς
και τους αγένητους να πολεμήσεις.
Και μονομιάς όλες οι ράτσες κίνησαν μαζί σου
το ιερό στράτεμα του ανθρώπου
ανασηντάχτηκε ξοπίσω σου,
όλη η γης βούισε σα στρατόπεδο...
Τώρα η Γης αλάκερη πιάστηκε απάνω σου,
έγινε κορμί σου, φωνάζει μέσα στο χάος".
...
σελ.60...
"Είμαι κι εγώ, σάν κάθε πράμα ζωντανό,
στο κέντρο του παγκόσμιου στρόβιλου.
Είμαι το μάτι των τεράστιων ποταμών
κι όλα γύρα μου χορεύουν
κι ο κύκλος στενεύει ολοένα ορμητικότερος
και χύνουνται ουρανός και γης
στην κόκκινη καταβόθρα της καρδιά μου.
Κι ο Θεός με αντικρίζει με τρόμο κι αγάπη
-άλλη ελπίδα δεν έχει- και λέει:
"Τούτος ο Εκστατικός, που όλα τα γεννάει,
τα χαίρεται και τα εξαφανίζει
τούτος ο Εκστατικός είναι ο Γιός μου!"
...
σελ. 64...
"Μέσα στο γιγάντιο τούτον κύκλο της θεότητας
χρέος έχουμε να ξεχωρήσουμε και να συλλάβουμε
καθαρά το μικρό πύρινο τόξο της εποχής μας.
Απάνω στην αδίορατη τούτη φλόγινη καμπύλη,
βαθιά, μυστικά νογώντας την ορμή αλάκερου του κύκλου
οδεύουμε αρμονικά με το Σύμπαντο
παίρνουμε φόρα και πολεμούμε.
Έτσι η εφήμερη πράξη μας
συνειδητά ακλουθώντας τη φόρα του Σύμπαντου
δεν πεθαίνει μαζί μας.
Δεν χάνεται σε μυστική άνεργη ενατένιση
αλάκερου του κύκλου.
Δεν καταφρονάει την άγια,
ταπεινή, καθημερνή ανάγκη.
Μέσα στο στενό αιματωμένο της αυλάκι
σκυφτή, δουλεύει στέρεα, άνετα νικώντας
μέσα σ' ένα μικρό σημείο καιρού και τόπου
τον καιρό και τον τόπο-
γιατί το σημείο αυτό ακολουθάει τη θεϊκιάν ορμή
ολάκερου του κύκλου.
Δε νοιάζομαι άλλες εποχές κι άλλοι λαοί
τι πρόσωπο έδωκαν στην τεράστια απρόσωπην
ουσία. Τη γιόμωσαν με ανθρώπινες αρετές
με αμοιβές και τιμωρίες, με βεβαιότητες.
Έδωκαν στις ελπίδες και στους φόβους τους
ένα πρόσωπο, υπόταξαν σ' ένα ρυθμό
την αναρχία τους, βρήκαν μιαν ανώτερη διακιολογία
να ζήσουν και να δουλέψουν.
Έκαμαν το χρέος τους".
...
σελ.66...
"Είναι μια δύναμη που χωραέι τα πάντα
που γεννάει τα πάντα.
Τα γεννάει, τ' αγαπάει και τ' αφανίζει".
...
...σελ.69...
"Στη μικρότατη αστραπή της ζωής μας
νιώθουμε να πατάει πάνω μας αλάκερος ο Θεός
και ξαφνικά νογούμε : Αν έντονα όλοι πεθυμήσουμε
αν οργανώσουμε όλες τις ορατές κι αόρατες δυνάμεις
της γης και τις ρίξουμε προς τ' απάνω, αν παλέψουμε
το Σύμπαντο μπορεί να σωθεί"
...
Από τ΄αγαπημένα μου
Με φως και αγάπη
Νότα Κυμοθόη
Copyright:Νότα Κυμοθόη 2008
ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΝΟΤΑΣ ΚΥΜΟΘΟΗ
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
