ΓΝΩΜΗ

"ΩΣ ΑΕΙ ΤΟΝ ΟΜΟΙΟΝ ΑΓΕΙ ΘΕΟΣ ΩΣ ΤΟΝ ΟΜΟΙΟΝ"
Όμηρος, Οδύσσεια
Όπως πάντοτε τον όμοιον οδηγεί ο Θεός ως τον όμοιον
(Απόδοση Νότα Κυμοθόη)


Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα poetry Nota Kymothoe. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα poetry Nota Kymothoe. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021

Νότα Κυμοθόη "Τώρα Εώ και ερώ" International Poetry Marathon

Νότα Κυμοθόη "Τώρα Εώ και ερώ" International Poetry Marathon

"Τώρα Εώ και ερώ" Νότα Κυμοθόη Ποίηση

Μακάριοι όσοι μέθυσαν με τον Άσπιλο οίνο
γι΄ αυτούς η ροή της ζωής
Εμπιστεύομαι τα σταφύλια της παρθενίας μου
στα πατητήρια των μυημένων
Τ΄ αληθινά μου φωνήεντα δεν συνθλίβονται
Μακάριες οι ωραίες γυναίκες που τα προφέρουν
Μακάριοι κι όσοι δίκαιοι ακολουθούν
Δυνατοί νικούν και την αλήθεια αποκρυπτογραφούν
Σε χώρα ουράνια κι αιθέρια πορεύομαι
Πομπές από θρηνούσες Ταναγραίες γυναίκες περνούν
σε συρμό Μινωικό με τα χέρια υψωμένα στην κεφαλή τους
λέγοντας θάνατος δεν υπάρχει
Ακολουθούν γαλάζια πουλιά και λευκά περιστέρια
στο ράμφος τους κρατώντας το άστρο, τον τροχό,
την οχτώσχημη ασπίδα και το σταυρό
Της Βεργίνας ο ήλιος στο μέσον
σα μικρά φυλαχτά ή εξαπτέρυγα
και στων αγγέλων τις λευκές παλάμες τα εναποθέτουν.
Ωσαννά σημαίνουν οι σάλπιγγες: Θάνατος δεν υπάρχει
Τρέμουν τα νέφη απ΄ τον χρυσεγέρτη άνεμο της καμπάνας
Άξια, άξια. Χαίρε!
Νότα Κυμοθόη/Kymothoe Nota
(από το βιβλίο μου Ερώ, έκδοση Δεκέμβριος 1999, Ιωλκός)
Πνευματικά, συγγραφικά κι εκδοτικά δικαιώματα Νότα Κυμοθόη
Copyright ®Νότα Κυμοθόη

Το άνω μέρος από Ποίησή μου δημοσιευμένη στο βιβλίο μου παραπλεύρως, αναρτήθηκε στις 10/10/2020, στο προφιλ μου στο fb, όταν εν μέσω του εγκλεισμού με την πανδημία του covid-19, αναρτούσαμε Ποίησή μας μετά από Πρόσκληση που λάβαμε.
Σε αυτόν λοιπόν τον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, δεν έμαθα ποτέ έως τώρα, τι έγιναν οι αναρτήσεις μου αυτές.
Αναρτώ λοιπόν και πάλι, αφού η υπενθύμιση υπάρχει!
Έτσι απλά, για την ημέρα σαν σήμερα, πριν έναν χρόνο, γιατί σε αυτό το κάλεσμα με προθυμία, ανάρτησα Ποίησή μου, αλλά ΟΥΔΕΙΣ και ΟΥΔΕΜΙΑ από τις όσες διεξήγαγαν αυτόν τον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, μας ενημέρωσαν τι απέγιναν οι αναρτημένες ποιητικές μας δράσεις.
Διεθνής Μαραθώνιος Ποίησης.
Σήμερα είναι η 5η ημέρα για εμένα δημοσίευσης Ποίησης, για τον Διεθνή Μαραθώνιο Ποίησης, όπου εγώ πρέπει να δημοσιεύω 1 ποίημα κάθε ημέρα με τη φωτογραφία μου και να καλέσω με τη σειρά μου έναν ή περισσότερους Ποιητές για να συμμετάσχουν σε αυτήν την αλυσίδα Διεθνής Μαραθώνιος Ποίησης #PeetMeNotLeave, όπου τα ποιήματα θα μεταφραστούν στην αγγλική γλώσσα και μετά θα μπουν στο Ρωσικό Ημερολόγιο. (Almanac).

Today is my 5 day participating in this international poetry marathon, where are I have to post 1 poem every day with my photo and invited one or more poets to join the chain of poetry #PeetMeNotLeave, where миthe poems will be translated into English and enter in Russian almanac.

Νότα Κυμοθόη Λογοτέχνης και Εικαστικός
Ποιήτρια

Πνευματικά, συγγραφικά κι εκδοτικά δικαιώματα ©Νότα Κυμοθόη

Photography and poetry © Νότα Κυμοθόη
Copyright 
©Νότα Κυμοθόη


Τρίτη 17 Απριλίου 2018

ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ "ΦΩΣ ΕΚ ΦΩΤΟΣ" ΠΟΙΗΣΗ

Νότα Κυμοθόη"Φως εκ Φωτός" Ποίηση
"Ήταν ο Ήλιος οπού έδωσε χρώμα στην ημέρα 
Ήταν  ο Άνεμος οπού μου έφερε από εσένα Καλημέρα
Είναι το Φως οπού μου λέει τώρα Καλησπέρα
Είπαν στην αρχαία Ελλάδα Όλο το "Άγνωστο" Θεό
Κι είναι το Φως όλο Αυτό, όπου είπε Πατέρα κι ο Χριστός
και μίλησε πως Είναι Θεός Φως εκ Φωτός
Κι είναι το Πνεύμα το Ελληνικό Φως αιώνιο Οντολογικό
κλεισμένο όλο μέσα στον ελληνικό πολιτισμό"
Νότα Κυμοθόη Ποίηση
Πνευματικά δικαιώματα © 2018 Νότα Κυμοθόη

Νότα Κυμοθοη" Φως εκ Φωτός"Ποίηση© Νότα Κυμοθόη

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Νότα Κυμοθόη "Ήρθαν στιγμές" Ποίηση

                                                          by N. KimothoiΆδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .




Νότα Κυμοθόη
"Ήρθαν στιγμές"
Ποίηση
(αφιερωμένο)

Ήρθαν και στάθηκαν απέναντί μου

όλες εκείνες οι όμορφες στιγμές
κι ύστερα ήρθαν όλες οι άλλες
και τις καλωσόρισα όλες...
Αλλά μόνο η ομορφιά έμεινε μαζί μου
για την ασχήμια τόπος δεν υπάρχει...


                                                             by N. Kimothoi
Κι ας έφυγε η μέρα μέσα στη δική σου απουσία
απών δεν ήσουν μέσα στης καρδιάς μου το χώρο
υπάρχεις εκεί κι εδώ και το δείλι περίμενα
όταν ο ήλιος σε άλλους τόπους χαιρόταν
εμείς σχεδιάζαμε της άνοιξης τους κήπους
για να έχουν τα πουλιά χώρο για παιχνίδια
κι οι πεταλούδες χρώματα να παίζουν
όταν οι μέλισσες τη γύρη θα τρυγούν
θα με κρατάς αγκαλιά κάτω από τις λεύκες
όπου τ' αηδόνια θα λένε το δικό μας τραγούδι...
Αγάπη μου, ήρθαν οι στιγμές και σ΄ έφεραν πλάι μου
κι αυτό είναι αρκετό να λέω καλημέρα στον ήλιο.
Να δοξάζω τα δέντρα που είδα το δείλι
γιατί έρχεται τη νύχτα στο κρεβάτι πανσέληνος...




Εκεί οπού τα κορμιά σμίγουν τη μοναξιά τους

όπως των βουνών οι πλευρές στη φύση
αναπνέουμε του έρωτα το χνότο μαζί
γιατί το ρήμα της αγάπης περνάει βιαστικά
από την παλάμη του μικρού τοξευτή
κι εσύ ξέρεις πως τα βέλη του κράτησα σφιχτά
καθώς με πλήγωσε κατάκαρδα η τόλμη σου...
μια νύχτα, ναι μόνο μια νύχτα ήταν αρκετή
για να σε θέλω πάλι και πάλι και πάλι...
Στιγμές ήρθαν και ήμουν εκεί οπού...
μόνο τα χείλη σου μου είπαν "σ' αγαπώ"
μόνο με τα φιλιά σου...
για σκληρά λόγια που είπαν τα χείλη
αν είπαν...
δεν άκουσα τίποτα...
Τα πήρε ο άνεμος
και τα θρυψάλιασε πέρα εκεί στη δύση του ήλιου...
Γι' αυτό μη κλείνεις τ΄αυτιά σου
όταν σου λέω "σ' αγαπώ"
είναι ο έρωτας σ' ατέλειωτες στιγμές
εδώ κι εκεί κι εκεί κι εδώ και...
αιώνια θα είμαστ' εραστές μαζί
αυτής της ομορφιάς οπού...
εαρινοποιεί αεί κι αεί κι αεί 
στον άχρονο χρόνο τη χαρά...
Άδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .

© Νότα Κυμοθόη

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Νότα Κυμοθόη "Όπου Γης" Ποίηση

                                  Photography and poetry Nota Kimothoi© Νότα Κυμοθόη

Νότα Κυμοθόη
Όπου Γης
Ποίηση
(για την Ημέρα Ποίησης 2012)

Κατά που στρέφει τώρα ο καιρός
οπού απάνω σε τοπία οι ποιητές
στραγγίζουν όλες τις σταγόνες του νερού
με το μέτωπο στραμμένο σε οδύνες
εκεί οπού γυρνάει ο λογισμός με μυρωδιές...
Απομακρυσμένες φωνές από ψυχές
Χέρια δίχως όνειρα σε θολούς ουρανούς
με στίχους επάνω σε ανάμνηση πικρή
Δάκρυα είν' τα λόγια δίχως κανένα προορισμό
κατά που να βρω εσένα στους αφρούς
μιας θάλασσας ολόγυρα με τη ρέμβη σκληρή
ως εξόριστη μετράω τα θηρία στο γιαλό
κι έναν ήλιο που έβαλαν σημάδι
των λαών οι παράφορες πολιτικές.


Κατά που να βρω εσένα Ποιητή
υπερπηδώντας ανθρώπων καημούς,
γιατί η νοσταλγία είναι πολύ βιαστική.
Μέσα σε τοπία άνοιξης περπατά ο χαμός
κι όμως, βλέπω άνθη, χελιδόνια κι οργασμό
ως γύρις ποίησης ή ως παρελθόντος μηχανισμό
σφηνωμένο σήμερα σ' ασφυξία διπλή...
Τα φτερά υψώνουν στον αέρα πουλιά
μέσα στο φως τ' ουρανού αληθινά
τραγουδώντας για τα λυπημένα πρόσωπα
οπού περίμεναν όρθια σε φανοστάτες
Εσένα, για να πεις πάλι το ρήμα της Αγάπης!..
Πνευματικά δικαιώματα © 2012 Νότα Κυμοθόη

Νότα Κυμοθόη "Όπου Γης"Ποίηση © Νότα Κυμοθόη


Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Νότα Κυμοθόη "Φυσιογνωμίες δέντρων" Ποίηση

                                                                               
                               
                                   Νότα Κυμοθόη
"Φυσιογνωμίες δέντρων"
Ποίηση


Πέρασα ώρες πολλές σκυφτή μέσα σε βιβλία
και σε μονοπάτια που χαράχτηκαν από ψυχές
που περιφέρονται ολόγυρα με παράξενες πλέψεις.
Περπατούσα πάντα μόνη και με βιάση
ρουφώντας χυμούς πνευμάτων
γιατί γύρευα ν' απολαύσω όλη τη διαδρομή
δίχως να ξεφύγει μήτε μια ηλιαχτίδα
που τρύπωνε κρυφά ανάμεσα στις σελίδες
και μούδινε τη χάρη ν' ανασαίνω φως
που ενώ δεν καταδεχόμουν να σηκώσω το βλέμμα
εκείνο ερχόταν και με σκούνταγε με τον τρόπο του...


Ήταν όλες αυτές οι φυσιογνωμίες των δέντρων
που ήταν δύσκολο να σκαρφαλώσω σε όλα τα κλαδιά τους
κι είχα την αξίωση να γευτώ τους καρπούς
να ευχαριστηθώ το άρωμα των ανθών τους
και να χαϊδέψω με τ' ακροδάχτυλά μου τις ράχες
από εκείνα τα φύλλα τους οπού είχαν αντοχή
να δεχτούν τη μεγάλη μου φιλοδοξία να τα μάθω.
Ποιητάδες, Συγγραφείς, Φιλόσοφοι,..γραφιάδες όλοι
και δίχως να κατανοήσω την αποστολή μου
είχα ένα δάσος γύρω μου από μεγάλα δέντρα...


Η καρδιά μου ζει πολύ με αυτά τα πλούτη
αναπνέει το οξυγόνο της φυσιογνωμίας τους
κι ίσως είναι κουσούρι στην εποχή μας ετούτη
μια τέτοια παραξενιά σε μια γυναίκα...
Νομίζω, πως είμαι φτιαγμένη να πειθαρχώ σιωπηλά
κι όταν έρχονται και με συναπαντούν στιγμές
να μου πουν για όσα εκεί έξω συμβαίνουν
νομίζω πως όλα είναι ένα όνειρο σαν σύννεφο,
που δε μένει ποτέ ίδιο, αλλά εξανεμίζεται.


Γιατί, πως να εξηγήσει κάποιος την ορμή των νέων;
Τις εχθρικές διαθέσεις των γειτόνων σε μια γυναίκα;
Των ανδρών τη βια και την πολεμική διάθεση;
Των συνανθρώπων την αλαζονεία και το φθόνο,πως;
Κι όλες τις αδιάκοπες μαχαιριές και τα πικρά λόγια
πως να τα περιγράψεις; Τι να πεις; Απλά...τίποτα,
γιατί, όλα αυτά είναι η κοπριά για τις ρίζες των δέντρων.
Η λεμονιά, η πορτοκαλιά, η φουντουκιά και το υποφαές...
κι όλα στο δικό τους τόπο και χώρο πειθαρχημένα με χάρη.


Ελλάδα του 2011...Όμορφη μέσα στις ανάσες των ανθρώπων
που είναι έτοιμοι να κάψουν τα πάντα φοβισμένοι...
Αλλά, όταν σκέφτομαι το Νικηφόρο Βρεττάκο
μαλακώνει η ψυχή μου και γυρεύω το λαβωμένο χειμώνα
για να δω τα χρωματιστά του σύννεφα κι ας έχει ψύχρα
κι ας έχει βροχή κι άς έχει αέρα, η στιγμή της αλλαγής
έρχεται σαν παλίρροια κι ακούω φωνές διαδηλωτών
μαντεύω αντιστάσεις κουμουνιστών με το Μίκυ σα Σπίθα
να θέλει πάντα νάναι στην κορφή και γύρω τα σπουργίτια
για να ταϊζει την πείνα τους τραγούδια, νηφάλιος πάντα...


Πως να ξεστρατίσω απ' όλο αυτό το Φως;
Με έχει λαβώσει ως φαίνεται και με τραβά από εδώ ο Ελύτης
από εκεί ο Σεφέρης, παρά πέρα έρχεται ο Καζαντζάκης
και με σκουντά να ξυπνήσω κι ο Ρίτσος ορθός με κοιτάζει
κρατώντας τη Ρωμιοσύνη στα χέρια του...
Τι να πω; Είναι κι ο Πλάτων λίγο ψηλότερα
κι ο Αριστοτέλης κι εκεί σιμά στο μπαστούνι ακουμπώντας
έρχεται κι ο Παλαμάς και πιο πίσω ο Παπαδιαμάντης
κι ο Μακρυγιάννης κι η Σαπφώ γελάει παράξενα,
καθώς το μυαλό μου έχει μείνει ακίνητο εκεί...
οπού, μια μάνα κρατά σκυφτή ένα μωρό
και γυρεύει ελεημοσύνη στο πλακόστρωτο της Ερμού
ενώ φυσάει, ναι, φυσάει απόψε ο αέρας μανιασαμένα
κι ας είναι το τζάκι αναμμένο και ζεστό...


Μέσα στη θύελλα αυτής της καθημερινής ζωής
δεν παρακάλεσα τους φίλους μου για τίποτα
γιατί απαίτηση δεν έχω μεγαλύτερη από ένα δέντρο
οπού ποτέ του δε γύρεψε τίποτα από μένα...
ενώ εγώ, γυρίζω σαν σπουργίτι πεινασμένο
και γυρεύω τους σπόρους του για να τραφώ...
Τι να σου φέρω εργάτη, φίλε, αδερφέ;
Τι να σου δώσω συνέλληνα φτωχέ;
Χαρτιά, μόνο χαρτιά και χρώματα έχω εδώ
οπού τόσα χρόνια έσκυβα πάνω τους με αγάπη
όπως όταν εσύ έσκυβες να φιλήσεις αγαπημένη.


Σήμερα δεν μπορώ ν' αθροίσω άλλους πόνους!
Είναι η ώρα κοντά μεσάνυχτα
κι η σκέψη μου βγαίνει ως το φως που εξαντλείται
κι όσο σκέφτομαι πόσος ήλιος ξοδεύεται
μέσα στο ελληνικό μου αίμα
κάνω μεγάλο μονόλογο για να σμίξω μαζί σου
γιατί αλήθεια είναι κάποιες στιγμές
οπού αισθάνομαι απέραντη αγάπη
γι' αυτό το στριμωγμένο μου χώρο
οπού τα δάχτυλά μου 
ακουμπούν γοργά τα πλήκτρα
 για να προλάβουν της ψυχής 
και του μυαλού μου τους σφυγμούς
οπού αδίστακτα υπαγορεύουν.
Συγχώρα με, που ακούμπησα πάνω σου
όλη την ψυχή μου απόψε...
Μα, να, σε αγαπώ! Είναι απλό
αλλά τόσο σπουδαίο να έχεις φίλους
που να μοιράζονται μαζί σου άνθη.
Γιατί, τι άλλο είναι ο λόγος;
Λουλούδια που μοιράζονται στον αέρα...
Σας φιλώ,
Καληνύχτα!


Νότα Κυμοθόη
Πνευματικά δικαιώματα © 2011 Νότα Κυμοθόη

Νότα Κυμοθόη "Φυσιογνωμίες δέντρων" Ποίηση© Nότα Κυμοθόη


Άδεια Creative Commons