ΜΕ ΗΧΟΥΣ Γ.ΣΕΦΕΡΗ
(φωτ. από τον ιστό, πηγή Ιδ. Εθ. Τράπεζας Ελλάδος.Ευχαριστώ)
ΚΑΙ ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ
(φωτ. από τον ιστό, ευχαριστώ)
Γράφει η
Νότα Κυμοθόη 2011
ΜΕ ΗΧΟΥΣ Γ.ΣΕΦΕΡΗ ΚΑΙ ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ
Γράφει η Νότα Κυμοθόη 2011
"Λίγο ακόμα
θα δούμε τις αμυγδαλιές ν' ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα"
Γ.Σ. (1933-1934)
{Πόσο "λίγο ακόμα" θα περάσει
σε τούτη τη μικρή κι όμορφη χώρα;
Πόσο "λίγο ακόμα" θέλουν οι συνάνθρωποί μας
για ν' αντιληφθούν όλο αυτό το παιχνίδι
οπού αμέτοχοι κάποιοι δεν είναι;
Ο χρόνος ρέει ως η σημερινή βροχή
οπού ξεπλένει την πόλη της Αθήνας
Χρόνος ανθρώπων χοϊκών
οπού μετρούν στην παλάμη την ύλη
αυτή μόνον οπού ορίζουν...
Αλήθεια τι ορίζουν;
Τ' ανθρώπινα έργα τελειώνουν εκεί οπού
κάποιοι σμίγουν με την αδιαφορία
και λένε πως έχουν κι άλλο χρόνο
μέσα στις μνήμες των όσων δεν ξεχνούν
αυτή τη μεγάλη προδοσία
των σύγχρονων καιρών.
Εκεί οπού κοχλάζει το αίμα
Εκεί οπού ξεχειλίζει το δίκιο
και σμίγει με το άδικο
στον ίδιο δρόμο
Εκεί οπού εσύ κι εσύ κι ο άλλος
τις αδύναμες ψυχές λησμονείτε
και το κεφάλι στρέφετε αλλού
Εκεί, οπού η μέρα χαράζει απ΄την αρχή
κι η νύχτα στρέφει σκοτάδι πάλι
Εκεί, οπού τίποτα, τίποτα δεν λησμονιέται
Εμείς θα γράφουμε Ποίηση!..}
Ν.Κ. 2011(c)
"Σε σκοτεινούς καιρούς"
(In finsteren Zeiten)
Δε θα λένε:Τον καιρό που η βελανιδιά τα κλαδιά της ανεμοσάλευε
Θα λένε: Τον καιρό που ο μπογιατζής τσάκιζε τους εργάτες.
Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά
στου ποταμού το ρέμα
Θα λένε: Τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.
Δε θα λένε:Τον καιρό που μπήκε στην κάμαρα η γυναίκα.
Θα λένε: Τον καιρό που οι μεγάλες δυνάμεις συμμαχούσαν
ενάντια στους εργάτες.
Μα δε θα λένε: ήτανε σκοτεινοί καιροί.
Θα λένε: Γιατί σωπαίνουν οι ποιητές μας;
Μπ.Μπ.(1937)
Οι ποιητές, παρακαλώ, κύριοι "εκδότες, δημοσιογράφοι" ας μου επιτραπεί
να ομιλήσω μέσα από το χώρο οπού επιλέγω να ζήσω
και μέσα στον οποίο ταυτίζομαι
κι εκφράζομαι
ποιητικά.
Σε καιρούς, οπού ονομάζονται "σκοτεινοί"
και αυτό οπού με οδηγούν να πράξω
είναι μια ορατότητα
αρμοστή σε μένα
τέτοια
που να κρατά όλη την ουσία
αλλά να φανερώνει
τη λάμψη εσού
κι εμού.
.
Ο τρόπος που μεταχειρίζονται παγκόσμια την ύλη
δεν έχει στοχασμό εικαστικό
κι αυτό το δείχνουν
καθαρά με πράξεις
με λόγια ή έργα
που δεν τέρπουν
τον άνθρωπο.
Η ύλη, ως ουσία που δόθηκε στην οικουμένη
έχει ορισμένο χρόνο και τόπο
αλλά έχει δύναμη
έχει ενέργεια
και διεισδύει
στη ζωή
καθενός.
Είναι μια μεταμορφωτική επέμβαση του γίγνεσθαι
κι ως τέτοια μεγάλη αλήθεια του παρόντος καιρού
αλλά κι όσων καιρών πέρασαν κι όσων έρχονται
δημιούργησε τάσεις ωφελιμισμού και
τύφλωσε των ανθρώπων
την όραση.
Ο ατομισμός δημιούργησε φαινόμενα και τάσεις
κερδοσκοπείας δίχως ομορφιά και δίχως φως
περνώντας μέσα από μυστήρια
κι ατραπούς σκιερούς
απλά για εντύπωση
ή κάποια αίγλη
έλξης.
Κανείς δεν γύρεψε από τους κερδοσκόπους σχήμα
κάποιων Αγίων ή Αγγέλων ή Οσίων
παρά σκηνοθέτησε παιχνίδια
πονηρών δαιμόνων
σε σκιές.
Την ΑΡΜΟΝΊΑ οπού είναι οδός ενότητας ανθρώπων
και η μόνη οδός του εαυτού που μεγαλουργεί
γιατί σμίγει με το άλλο της ταίρι
αυτό της ΟΜΟΡΦΙΑΣ
έχει μόνο ένα SMS
την ΠΟΙΗΣΗ!..
Πως λοιπόν μπορούν οι κατέχοντες αυτό το μυστικό
να οδηγηθούν στη φθορά και στο θάνατο;
Ο κόσμος οπού έζησαν οι φίλοι Ποιητές
Γ.Σεφέρης και Μπ. Μπρέχτ
ήταν ίδιος σε άλλο χρόνο
κάθε μέρα άλλαζε
κι έφθασε ως εδώ
η φθορά του
γύρω μας.
Είναι τάχα φρόνιμο να ζούμε μέσα στη φθορά αδιάφορα;
Είναι θάρρος ν' αποφεύγουμε τις ταραχές;
Είναι τρόπος η σιωπή στον πόνο;
Και τότε; Ποια η θέση της Ποίησης;
Ποια η θέση των Ποιητών
και των Λόγων τους;
Διασώζει κάποιους;
Τα Νόμπελ; Τι;
Η Ποίηση
λοιπόν;
Τι;
Μας χρειάζεται τώρα περισσότερο η ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ από άλλοτε
για να δούμε όλοι αυτό το μπέρδεμα στη ζωή μας
οπού φταίμε εμείς και οι άλλοι κι εσύ, κι εσύ
και τα χρόνια που πέρασαν βουβά τάχα;
Όχι, μιλούσαν ΌΡΘΙΑ σε γης στασίδια
αλλά κανείς δεν αφουγκραζόταν
γιατί ο ήχος των άλλων
μένει βουβός
στο νήμα!
Κι αυτό οπού φαίνεται ξεκάθαρα τώρα είναι ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ
μέσα σε όλους τους προγόνους και μέσα σε όλες τις αξίες
που έχουν καταρρεύσει εκεί στα λασπόνερα
αυτής ίσως της σημερινής ουράνιας ροής
μέσα στη βροχή κι εντός του κόσμου
γιατί είναι όλος ο κόσμος
όπου ζει επάνω στη γη
και υποχωρεί
η σκιά
όλη.
Οι καιροί λοιπόν, ανέκαθεν προχωρούσαν νύχτα και μέρα
κι αντάμα με τον άνθρωπο βάδιζαν καλά ή άσχημα
κι έγραφαν όλη την ιστορία του
κι από πάνω ο Ήλιος
σαν αρχαίος Σοφός
σε απόσταση
για να έχει
τόπο
η γη.
Οι καιροί λοιπόν, οι άνθρωποι και η Ποίηση μαζί
σαν Θεία Λειτουργία, αλλά σε απόσταση
προχωρούσαν για να ρέει η ζωή
σε γνώση ή αμάθεια
με σεβασμό
υποθέτω
πάντα.
Αλλά, οι αρμοστές μιας μικρής χώρας τι πρόσωπα δείχνουν;
Πόσο χαρισματικοί είναι στην αντίληψη του λόγου
οπού μέσα από την Ποίηση πηγάζει;
Η τέχνη έχει δύναμη
κι όχι ομάδα
ή ποσότητα
μονομερή
σε τόπο.
Τι αντιπρωσεύουν οι Ποιητές μιας Λογοτεχνικής ομάδας;
Έχει ο αριθμός των μελών πέραση ή μήπως όχι;
Αποφασίζει για την τιμή του ενός ή του άλλου;
ΠΟΙΟΣ;
Έχει σταθμά η ΣΟΦΙΑ των Λόγων σε άδειες παλάμες
μιας ανθρωπότητας σκιερής και αδιάφορης
για μια τέτοια κοινωνία λογοτεχνών
οπού διδάσκει αυτά
χωρίς να διδάσκεται
αλήθεια το πλήθος;
Η τέχνη των απόψεων είναι σαν τη μόδα των καταναλωτών
παράλογη κι ωραία ή φαινομενικά όμορφη
και με διαφορές ελάχιστες
όταν υλικά και πνευματικά
ο χώρος της γης
ποιεί
γλώσσα βαριά
κι ασήκωτη
για
τέχνη
ανθρώπων
άλογων.
Πως λοιπόν οι λέξεις της ΠΟΙΗΣΗΣ θ' αλλάξουν τον κόσμο;
Πως τα βραβεία ΝΟΜΠΕΛ θα βρουν τρόπο
ώστε οι λέξεις να σώσουν τις αξίες;
Αυτό είναι μια κοινή γλώσσα
κι η ΠΟΙΗΣΗ
έχει ήχους
κάθαρσης.
Η ΠΟΙΗΣΗ δεν είναι ονειροπόλα να την περιφρονούν οι εκδότες
και να την χειρίζονται ως είδος μη εμπορεύσιμο
διότι ακολουθεί το δρόμο των αισθήσεων
και το δρόμο του νου
κι επαναστρέφει
εκεί οπού
ΕΜΕΙΣ ΟΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΜΑΣ!
{ Ν.Κυμοθόη, (c) 2011 }
Με αγάπη για την Αγάπη
και αγάπη για το Φως της Αγάπης Του1
με αγάπη και φως
Νότα Κυμοθόη
