Οδυσσέα Ελύτη"Άξιον Εστί"
από τη Νότα Κυμοθόη
(μνήμες φίλων)
Ήσουν τόσο μόνος! Κρατούσες μέσα σου το χρώμα του Αιγαίου και το φως του, για να λάμπει όταν σε πλήγωνε των ανθρώπων η κακία. Γνώριζες αυτό, οπού περιφερόταν γύρω τόσο, μα τόσο ψεύτικα δοσμένο και κλεινόσουν στα χαρτιά σου. Έπαιζες με τις λέξεις, αφουγκραζόσουν τους ήχους τους κι είχες τόσο μεγάλη χαρά...Και την πρώτη μέρα, που σε συνάντησα...είχες μπροστά σου ανοιχτό στη σελίδα "52" και διάβαζες αυτό το ποίημα...από το βιβλίο σου 'Άξιον Εστί"...
Γύρισα τα μάτια δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι
Φώναξα στις πύλες κι η φωνή μου πήρε
τη θλίψη των φονιάδων.
Μες στης γης το κέντρο φάνηκε ο πυρήνας
που όλο σκοτεινιάζει
κι η αχτίδα του ήλιου γίνηκεν, ιδέστε
ο μίτος του θανάτου!
Ω πικρές γυναίκες με το μαύρο ρούχο
παρθένες και μητέρες
που σιμά στη βρύση
δίνατε να πιούνε στ' αηδόνια των αγγέλων
Έλαχε να δώσει και σε σας ο Χάρος
τη φούχτα του γεμάτη
μες απ΄τα πηγάδια τις κραυγές τραβάτε αδικοσκοτωμένων.
Τόσο δεν αγγίζουν
η φωτιά με το άχτι που πένεται ο λαός μου
του Θεού το στάρι
στα ψηλά καμιόνια το φόρτωσαν και πάει
Μες στην έρμη κι άδεια πολιτεία
μένει το χέρι που μονάχα με μπογιά θα γράψει
στους μεγάλους τοίχους ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Φύσηξεν η νύχτα
σβήσαν τα σπίτια κι είναι αργά στην ψυχή μου.
Δεν ακούει κανένας
όπου κι αν χτυπήσω η μνήμη με σκοτώνει
Αδελφοί μου, λέει
μαύρες ώρες φτάνουν κι ο καιρός θα δείξει
των ανθρώπων έχουν οι χαρές μιάνει
τα σπλάχνα των τεράτων.
Γύρισα τα μάτια δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι
Φώναξα στις πύλες κι η φωνή μου πήρε
τη θλίψη των φονιάδων.
Μες στης γης το κέντρο φάνηκε οπυρήνας
που όλο σκοτεινιάζει
κι η αχτίδα του ήλιου γίνηκεν, ιδέστε
ο μίτος του θανάτου!
*Nota Kimothoi author
Ευχαριστώ τον Οδυσσέα Ελύτη
για όλη τη διδαχή και αγάπη που μου πρόσφερε
ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ
ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ
Πνευματικά δικαιώματα © 2008 Νότα Κυμοθόη
Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου