Παραμύθι από τη Νότα Κυμοθόη
(αφιέρωμα στα παιδιά μου για την ιερή μνήμη των γονιών μου)
Μια φορά κι έναν καιρό
ένας νεαρός διαβάτης προχωρούσε σκεφτικός
μέσα στο Χειμώνα και συνάντησε
ένα ξερό δέντρο με σκούρα καφέ κλαδιά
κι έναν μαυρισμένο κορμό.
Το κοίταζε καθώς ήταν λυπημένος
και κούνησε το κεφάλι του...
και στηρίχτηκε στη ράχη του δέντρου.
Ξαφνικά φύσηξε δυνατός αέρας, τα κλαδιά του δέντρου
έτριξαν κι ο διαβάτης φοβήθηκε τον αέρα...
Αλλά το δέντρο μίλησε και του είπε:
¨Γιατί φοβάσαι παλικάρι μου;"
Ο νέος διαβάτης ξεθάρρεψε. Κοίταξε το δέντρο,
αλλά είδε πάλι τα μαύρα κλαδιά του
και δεν είπε τίποτα.
Τότε, το δέντρο ρώτησε:
"Που πας μέσα στο χειμώνα;"
Ο νέος διαβάτης απάντησε, από αμηχανία...
"Να βρω τ' όνειρό μου"
"Πιστεύεις στο Θεό", ρώτησε το ξερό δέντρο το νέο διαβάτη.
"Τι είναι αυτό;" απάντησε ο νέος διαβάτης.
Τότε τα ξερά κλαδιά έτριξαν
Ο άνεμος κόπασε και
τότε το ξερό δέντρο...Ά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου