Α΄ Βραβείο Ι΄ Παγκόσμιου Ποιητικού Διαγωνισμού 2021 ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ με ΘΕΜΑ: "Ελλάδας προσκλητήριο 1821-2021"
Διαβάστε την βραβευμένη Ποίηση:
ΚΥΜΟΘΟΗ ΝΟΤΑ
Ελλάδα αγάπη μου
Μιλούσα σε όλους για εσένα και μιλάω, Ελλάδα μου!
Για τον γαλάζιο σου ουρανό και το λευκό σου φόρεμα
για όλο το ουράνιο Φως σου, οπού απλώθηκε στη Γη,
για εσένα οπού σε ύμνησαν Ποιητές και υμνωδοί.
Του Παρθενώνα η λαμπρή εικόνα σε όλων τη ματιά
σηματοδοτεί μια χώρα ολόφωτη πηγή
οπού σε σμίλεψα στη μνήμη μου και σ΄ έχω στην καρδιά.
Σε κράτησα ιερή με των χεριών μου την αφή,
με της ψυχής μου τη δύναμη φρόντισα να μη πονάς
με του νου τη σκέψη, μιλούσα και μιλάω για εσένα, αθάνατη!
Ελλάδα, Πατρίδα μου αγαπημένη, θα σε λέω "αγάπη μου"!
Κι ας είσαι μπερδεμένη στων χρόνων την πορεία
από ιδέες οπού ίσκιωσαν των προγόνων μου την αίγλη.
Πέταξα από την ύπαρξη όλης της λάσπης τα σκοτάδια
στου Άδη τα βαθιά πηγάδια τα έστειλα να λυτρωθούν εκεί
για να φυτρώνει στο εύφορό σου χώμα πάντα η μυρτιά
κι η Δάφνη του Απόλλωνα με την πράσινη θωριά.
Τα περιστέρια να πετούν και μαζί μου να βηματίζουν
στου ήλιου τις φωτεινές αχτίδες και στη συννεφιά.
Μιλούσα για εσένα και σε όλους πάντα ομιλώ
για τις ουράνιες Μούσες στου Ελικώνα τις πλαγιές
κι εκείνες όλες του Παρνασσού τις Λ ιερές κορφές
οπού κρατούν στη μνήμη τους μυστικά πολλά
κι όλους τους αρχαίους της Πυθίας τους χρησμούς!
Ω! Χώρα του Φωτός, της θάλασσας και της βροντής
οπού του Δία κεραυνούς χωρείς στου χώματος την ώχρα
ως ευλογία ιερή για των ιστορικών χρόνων τα αγγεία,
για τον πηλό οπού επλάστηκε του ανθρώπου η αξία!
Τι κι αν τις Νίκες σου φυγάδευσαν και τις δόξες
και σε Μουσείων προθήκες φυλάκισαν και κρατούν;
Ακούω φτερά ολόγυρα οπού έρχονται και πετούν
και του Ορφέα Ύμνους κελαηδούν πουλιά παντού
ως κι αυτές οι γοργόνες στ΄ αμέτρητα νησιά σου
κάτω απ΄ των άστρων το φως στης νυχτιάς την ερημιά
λούζονται στ΄ αφρογάλανα και πεντακάθαρα νερά
καθώς αστράφτουν ολόλευκες οι οικίες του λαού σου
τα βράδια οπού ξαποσταίνουν τα παιδιά σου.
Σκοτάδι δεν έχει ο ουρανός σου κι ας λείπει η σελήνη
αστροφεγγιά απλόχερη απλώνεται στην πλάση
από ένα χέρι αόρατο, χώρα θεών κι ανθρώπων σε κρατά!
Πατρίδα πέτρινων βουνών με σχήματα σε βράχια
από αιώνων Γλύπτες ημίθεους αφήνοντας σημάδια
ποδιών οπού περπάτησαν Τιτάνες και Νεράιδες
ομιλώ για εσένα, οπού βρεθώ, στις χώρες που δουλεύω
και δε με θλίβει η ξενιτιά, μόνον η νοσταλγία
των ολόλευκων κιόνων η αρχαία ελληνική γραμμή
που τσακισμένες βρίσκονται σκόρπιες σε όλη τη Γη.
Τ΄ αγάλματά σου τα λευκά κλείνουν όλο το Φως σου
κι ας έχουν σμιλευτεί σε μάρμαρο σκληρό
οι ανθρώπινες μορφές των αρχαίων Θεών σου.
Κι αν τσακισμένες στέκουν εδώ κι εκεί στη σιωπή
ομιλούν στο βλέμμα όλων οπού κοιτούν
αλήθειες λένε για τη δόξα σου και τον πολιτισμό σου
σε όλους της υφηλίου τους ανθρώπους!
Κι αν το Φως σου κατηγορούν ειδωλολατρικό
στα γέλια ξεκαρδίζεται πάντα η Πανσέληνος
όπου τις ολόφωτες νύχτες λαμπυρίζουν όλα γλυκά
και τα Γλυπτά της Ελλάδας εκ των έσω φωσφορίζουν
λες κι είναι ζωντανές ψυχές γυρεύουν την Πατρίδα.
Ελλάδα, χώρα των Θεών, που ύμνησε η πλάση,
καμμιά παλιά σου λάμψη δεν λησμόνησε ο κόσμος,
οπού γνωρίζει να υμνεί τη δύναμη οπού έχεις,
αυτήν οπού στο DNA κάθε Έλληνα εσύ κατέχεις!
Γιατί δεν είναι ρατσισμός, ο αληθινός σου εαυτός,
αλλά πανανθρώπινος Πολιτισμός λαμπρός!
Ο Ήλιος, ο αρχαίος Θεός με την χρυσόμαλλη Ιώ
έρχεται και σε λούζει και με φως καθάριο, θεϊκό
τα σκοτάδια όλα, οπού άπλωσαν, αμέσως διαλύει.
Ο Απόλλων με τη λύρα του και τις χρυσές του ακτίνες
απ΄ όλων των Γαλαξιών το Φως έφερε εδώ τη λάμψη
ευλογημένος υιός του Δία και της Αρτέμιδος αδερφός,
άπλωσε την αίγλη του όλη στης Ποίησης τη φαντασία,
με των αδερφών του Μουσών τις χάρες όλες για Ποιητές
σκόρπισε ήχους ρυθμικούς, για των λαών τ΄ακούσματα
και με χορούς ολόγυρα σε βωμούς υμνούσανε την Πλάση!
Ω! Της αρχαίας Ελλάδας, αθάνατη δόξα λαμπερή
κλεισμένη μέσα σε λαών Μουσεία κι αρχαίες περγαμηνές
από αρχαίες ελληνικές πόλεις που βάρβαροι τσακίσαν
κανείς αληθινός Θεός δεν μισεί την ενέργειά σου την ιερή!
Μόνον αμόρφωτοι θνητοί, οπού έχουν άγνοια γι΄αυτή.
Η Δύναμη, όπου ώθηση, έδωσε στων παιδιών σου το νου
να στρώσουν θεμέλια Πολιτισμού σε όλη τη Γη
αληθινή ήταν και είναι κι αιώνια παραμένει Ιερή
και θα ΄ρθει, ναι θα ΄ρθει ημέρα, οπού οι αρχαίοι Θεοί
στο χώμα, στη θάλασσα, στον αέρα και στο Φως
πάλι θα φανούν, ως άνθρωποι θνητοί, αλλ΄ ισχυροί
με αθάνατη και γενναία ψυχής ορμή,
την όλη σου αλήθεια, του αρχαίου ελληνικού Πνεύματος
οπού διδάσκαν όλοι οι αρχαίοι σου φιλόσοφοι και σοφοί,
ως σπόρους λόγου, θα φυτέψουν στων ανθρώπων τις ψυχές,
για να γεμίσουν οι καρδιές, ελπίδα στο μέλλον με χαρές!
Δεν είναι σκοτάδια η ζωή, παρά με φως έχει ζυμωθεί
κι αυτό είναι Πυρ αρχαίο ελληνικό, στου Προμηθέα τη ματιά
οπού έβλεπε από ψηλά του Ήφαιστου τις σπίθες στο καμίνι,
μέσα στους σκοτεινούς πυρήνες στης Γαίας την αγκαλιά,
που εργαζότανε σκληρά, να φέρει και να δώσει γνώση
στους Έλληνες και στις Ελληνίδες, για όλα τους τα παιδιά!
Ελλάδα μου, γράφω κι ομιλώ για εσένα, γιατί είσαι αίμα μου!
Κορμί είμαι από τις σάρκες σου, προγόνων μου οπού έλιωσαν
δουλεύοντας στη γη σου, να θρέψουν τα παιδιά σου.
Γιαγιάδες μου, οπού κέντησαν και ύφαναν σε αργαλειούς
με της Θεάς Αθηνάς τις οδηγίες, αθάνατα έργα τέχνης,
τραγούδι και χαράς γιορτή σε γάμων το γιορτάσι.
Μιας Πηνελόπης είμαι δάκρυ καρτερικό και πικρό
οπού περίμενε τον Οδυσσέα της πιστή με υπομονή,
στων ματιών της τον ορίζοντα να φανεί,
καθώς πλανεμένος έμενε μακριά της χρόνια
σε πέλαγα και δώματα, οπού τον κρατούσε η Καλυψώ
με θέλγητρα ερωτικά δαμάζοντας την ανδρική του όψη.
Και τι να πω, καθώς στους δρόμους συναντώ
γυναίκες μαυροφόρες, σκυφτές, οπού διαβαίνουν σιωπηλές;
Μην είναι οι Πηνελόπες σου όλες αυτές,
οπού ακόμα καρτερούν κι αυτές κάποιον Οδυσσέα;
Δεν ξέρω τι να σκεφτώ, Ελλάδα μου, μικρή κι αθάνατη πατρίδα
καθώς το άσπρο μάρμαρο των ένδοξων γλυπτών σου
αυτό, οπού ως πρώτη ύλη έγινε αγάλματα των ένδοξων Θεών σου
και των ιωνικών, δωρικών και κορινθιακών λαμπρών ναών σου,
να λάμπει μόνον ως σταυρός λευκός, σε μνήματα κι εκκλησάκια.
Νεκρούς τώρα σφραγίζει το μάρμαρο το λευκό σου με σταυρούς.
Για να θρηνεί η πλάση όλη τη δόξα σου, οπού μίσησαν και μισούν
και την αφάνειά σου θέλουν κι εσένα να σε σβήσουν,
κι απ΄ τους αρχαίους σου θεούς σ΄ αρπάξανε με τελετές
σε άλλους θεούς στη Γη σου υπόδουλό τους σε κρατούν
πατρίδα μου Ελλάδα, με τρόμο και φόβο σε κυβερνούν.
Πατρίδα του Λεωνίδα, του Θησέα και του Ηρακλή
του Μέγ΄ Αλέξανδρου, του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα,
του Επίκουρου και του σοφού Μιλήσιου Θαλή,
του Πυθαγόρα, του Θουκυδίδη, Πιττακού Μυτιληναίου,
του Δημόκριτου οπού δάμασε γαλαξιών το φέγγος,
κι άλλων αμέτρητων χιλιάδων αρχαίων σοφών Δασκάλων.
Του Αρχιμήδη, Ιπποκράτη, Πλούταρχου και Σαπφούς
την ιερή σου λύρα οπού βρίσκεται στα χέρια του Ορφέα,
και θεραπεύει με τη μουσική του το θάνατο κάθε στιγμή.
Την ψυχή σου Έλληνα κι Ελληνίδα άδραξε με ορμή,
απ΄των βέβηλων τα χέρια πάρε το Πνεύμα σου αυτοστιγμεί.
Τη λάσπη από τα μάτια σου καθάρισε καλά και δες
και του νοός σου τα σκοτάδια διώξε μακριά και βρες
την ορμη του Μαραθωνοδρόμου και μη φοβηθείς.
Του Φοίβου Απόλλωνα το Φως να σε φωτίζει
και στης αρχαίας Κασταλίας την ιερή πηγή
θυμήσου όλη την αίγλη οπού είχε η ελληνική φυλή
κι άδραξε από της Φύσης τα ιερά κι αγνά νερά,
της Γαίας όλη τη δύναμη την εξαγνιστική
και όπου βρεις, γάργαρο νερό πηγής καθαρής στη Γη
το σώμα σου καθάρισε και στον Ουράνιο Ήλιο ευθύς,
τον Θεό του Παντός των Όλων Δυνάμεων ως καθαρθείς,
διδάξου της γνώσης όλης το καθάριο Φως καλά,
από την Πρώτη Αρχή του Πρώτου Αιτίου παντοτινά
αυτό, οπού σου έκρυψαν με δόλο οι πονηροί,
και σκλάβο σου σε κρατούν στην ιερή σου Γη!
Ελλάδα μου, αγάπη μου, είσαι ψυχών ουράνιος Θεός.
Ιδέας Φως για όσους σε λατρεύουν κι είναι εκτός
και πληγωμένη είσαι με μαχαιριές πολλές-πολλές
απ΄ όσους σε ποδοπατούν και ζουν αχάριστα εντός!
Τ' αρχαία αγάλματά σου σε λαών Μουσεία ομιλούν
για όλη σου τη δόξα και δικαίωση αιώνες καρτερούν.
Κι αν σε απαξίωσαν στους καιρούς πνευματικοί εχθροί
το φως σου λάμπει και γι΄αυτό, όλοι μιλάνε οι λαοί.
Ελλάδα, Πατρίδα μου, αγάπη μου αιώνια και μοναδική!
Των αμέτρητων ηρώων, αιματοβαμμένη και ιερή μου Γη.
Δάφνινα στεφάνια σε μνημεία εναποθέτουν οι θνητοί.
Για γνωστούς κι αμέτρητους άγνωστους νεκρούς
για του Θεού την πίστη την αγία και για την Ελευθερία
πολέμησαν ηρωικά και νίκησαν ισχυρούς εχθρούς.
Τον τρομερό τον τύραννο έδιωξαν από τα χώματά σου
για να μπορούνε σήμερα να ζουν ελεύθερα τα παιδιά σου.
Του Ρήγα Βελεστινλή αδικαίωτη, πλανιέται ακόμα η ψυχή
γιατί το Έθνος, ως γνήσιο ελληνικό δεν έχει εδραιωθεί!
Για την Ελευθερία ξεσηκώθηκαν το 1821! Αμέτρητοι είν΄ οι νεκροί,
άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά ήρωες αληθινοί,
με ανδρεία και γενναιότητα ρίχτηκαν στις μάχες με ορμή
την τυραννία της σκλαβιάς έδιωξαν από την πατρίδα την ιερή.
Ενός λεπτού σιγή ας αφιερώνουμε κάθε πρωινό για την Τιμή
για όλων των ηρώων την αθάνατη κι ελληνική ψυχή
οπού θάνατο δε λογάριασε κι έδωσε όλη την πνοή.
Θυσιάστηκαν τα κορμιά τους η Γη μας να ελευθερωθεί!
Αιωνία να είναι η μνήμη, αθάνατοι Έλληνες κι Ελληνίδες νεκροί!
Αιωνία η μνήμη να είναι φιλέλληνες οπού δώσατε μάχη αληθινή
να ελευθερωθεί από την τυραννία η Πατρίδα μας η ιερή!
Ευχαριστώ για όλη τη μεγάλη αυτήν και ιστορική στιγμή
οπού της ψυχούλας σας η ενέργεια λάμπει στην ελληνική μας Γη!
Νότα Κυμοθόη Λογοτέχνης και Εικαστικός, Ποιήτρια
( Η Ποίηση αυτή είναι Δημοσιευμένη στην ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 2021 στις σελίδες 121- 122- 123- 124- 125.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου