ΓΝΩΜΗ

"ΩΣ ΑΕΙ ΤΟΝ ΟΜΟΙΟΝ ΑΓΕΙ ΘΕΟΣ ΩΣ ΤΟΝ ΟΜΟΙΟΝ"
Όμηρος, Οδύσσεια
Όπως πάντοτε τον όμοιον οδηγεί ο Θεός ως τον όμοιον
(Απόδοση Νότα Κυμοθόη)


Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Νότα Κυμοθόη "ΤΑ ΠΕΡΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΑ" Δοκίμιο


Νότα Κυμοθόη"ΤΑ ΠΕΡΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΑ"Δοκίμιο
(με αφορμή το έτος Οδ. Ελύτη 2011)


    Οι μεγαλοπολεόπληκτοι σήμερα, αναρωτιέμαι, σήμερα πόσο κατανοούν την Ποίηση και τους Λογοτέχνες; Η αφορμή; Όλα τα γεγονότα των ημερών μας, αλλά και η έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα σε Ποιητές. Έχω κάνει τις υπερβάσεις μου μέσα απ' όλες τις διαδρομές οπού ευτύχισα να διαβώ μόνη. Αλλ' αυτό ενδιαφέρει εμένα, μπορεί ίσως στο μέλλον και κάποιους που... Ίσως βρουν ενδιαφέροντα κι ασχοληθούν με τη σκέψη μου.
    Ίσως, γιαυτό σήμερα στους δρόμους της πόλης, συλλογίζομαι, πως αισθάνεται ένας απλός άνθρωπος, όταν διαβάζει Οδυσσέα Ελύτη; Και πως μπορεί να αισθάνεται ένας άλλος άνθρωπος
που βαδίζει αμέριμνος σ' έναν άλλο δρόμο, με κάποιο Ποιητή κι έναν εκκολαπτόμενο Ποιητή;
"Ω φιλτάτη πατρίς! Ω θαυμασία νήσος!"
  Τι είναι λοιπόν η Τέχνη του Λόγου; Μπορεί ο Ποιητής να βλέπει μέσα σε αθώες εικόνες την ενοχή και να ομιλεί στο Λόγο του για ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ; Μπορεί η Ποίηση να έχει δυνατότητες μέσα στο λευκό χαρτί και να ομιλεί το ΜΑΥΡΟ της εποχής όταν το καταγράφει;
"Αχ ομορφιά συ θα με παραδώσεις καθώς ο Ιούδας"
   Γιατί, ποιος έχει αλήθεια αναρωτηθεί, ποιος είναι ο γείτονας του θανάτου; Υπάρχει θάνατος σ' έναν Ποιητή;
   " Ίδιος ο βράχος κι όλο ευσέβεια
Περιπατούν τα κύματα στα σκοτεινά. Οι ασφόδελοι
Και οι νάρκισσοι κι εκείνοι αποκυήματα
Της φαντασίας των νεκρών παν κατά νέφη και ύπνους"  
     Τότε η Ποίηση τι είναι; Αυτή η Τέχνη του Λόγου, οπού μαζί της πέρασε ολάκερη ζωή ΜΟΝΟΣ, που είναι; Φυτρώνει μόνη της; Υπάρχει μόνη της; Η τεχνική λοιπόν!.. Είναι σπόρος πρωτογενής και ξεπερνιέται, αλλά η φύση; Είναι τόσο απλό να φανταστεί κάποιος πως πίσω από το λόφο υπάρχει μια θάλασσα. Αλλά ποιος μπορεί να πει με ακρίβεια τι χρώμα έχει; Ποιος μπορεί αν ομιλήσει για την αύρα της και με αυτή ν' αγγίξει το δέρμα σου συνομιλητή; Μόνον εσύ μπορείς να κατανοήσεις τη θάλασσα που τη γνωρίζεις. Μόνον εσύ μπορείς να αισθανθείς την αύρα της, γιατί σε έχει αγγίξει και ξέρεις τι σημαίνει... Γιατί η Ποίηση, δεν είναι απλή "ΓΡΑΦΗ...". Δεν είναι απλά επιδέξια όλα τα χέρια που γράφουν και πόσο εύκολα λέμε αυτό είναι ΠΟΙΗΣΗ... Γιατί τότε, θα ήταν όλοι Ποιητές τόσο εύκολα μέσα από διαγωνισμούς και αφθονία στίχων...και διορθώσεις κάποιων, θα γίνονταν πλήθος βιβλίων... Ελπίζω να ομιλώ με σαφήνεια και να κατανοείτε, πως όταν ομιλώ για τη "θάλασσα", δεν εννοώ απλά "τοπίο", επειδή η Ποίηση είναι Λογοτεχνία και όχι ΓΡΑΦΗ ΣΤΙΧΩΝ.
"Ώσπου κάποτε, ο βυθός μ' όλο του το πλαγκτόν κατάφωτο
θ' αναστραφεί πάνω απ΄ το κεφάλι μου. Κι άλλα ως τότε
ανακμυστήρευτα
Σαν μέσ' από τη σάρκα μου ιδωμένα θα φανερωθούν
Ιχθείς του αιθέρος, αίγες με το λιγνό κορμί κατακυμάτων
κωδωνοκρουσίες του Μυροβλήτη"
       Κι αν όλοι γυρεύουν να γίνουν ΠΟΙΗΤΕΣ από θέληση ή από πάθος μεγάλο σε κάποιο βιβλίο τ' ονόμά τους να δουν "Αρχοντοχωριάτες" κι εκατομμύρια συνταξιούχων ανθρώπων που ευημερούν κι οδηγούνται με τους στίχους στη μασχάλη καθημερινά, μέσα σ' εκείνες τις μεγάλες χωματερές "ομάδων" οπού έκαναν εμπόριο το πάθος της Ποίησης, αναρωτιέμαι...
       Ναι, αναρωτιέμαι, τι αισθάνονται άραγε αυτοί οι άνθρωποι όταν λένε ΠΟΙΗΣΗ; Τι νοιώθουν, όταν γράφουν για τη θάλασσα και για το κύμα της ή το νερό; Μα όταν αυτό που γράφουν έχει παραλήπτη τον άνθρωπο, τότε, ναι τότε, τι αισθάνονται;
"Ο τοίχος! Και της κλίμακας η κουπαστή κι εκείνη
Άβαφη κι από τις πολλές απαλές που πέρασαν παλάμες λεία!"


"Σαν να σε βλέπω ακόμη να περιδιαβάζεις κάτω απ΄τις δεντροστοιχίες
Ή και καμιά φορά στο φως με προσοχή να υψώνεις
Θραύσμα γαλαζωπό από πέτρωμα που φαίνονται οι ραβδώσεις του,
οπόταν
Όλες ιριδωμένες οι ώρες του έτους αρχινούν με βόμβο
Να στροβιλίζονται γύρω απ΄ το κεφάλι σου"
      Δηλαδή, πόσο άθραυστες είναι οι πτυχές της ψυχής και της καρδιάς, στη μνήμη ενός ανθρώπου, όταν σε αναγκάζει η ίδια η ζωή να σιωπάς συνεχώς, γιατί κάποιοι υψώνουν παραπετάσματα; Τι θα πει δηλαδή ΣΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ με τον τάδε ή τον δείνα; Κι αν το αποτέλεσμα αυτής της ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ εξυπηρετεί σκοπούς κι επιθυμίες δικές τους για συναλλαγές μη νόμιμες, τότε, ποια οδό βρίσκει να μιλήσει κάποιος;
         Κι αν λοιπόν οι άνθρωποι γύρω δεν νοιώθουν αλλά κάνουν "χρήση λέξεων" και κάνουν "χρήση λόγου", τότε τι νόημα έχει η ΠΟΙΗΣΗ;
"Γαβ η αγάπη, γαβ η απάρνηση, γαβ η Μαρία και η
Προσκύνησις των Μάγων, γαβ όλα σου τα υπάρχοντα..."
          Ο Ποιητής που είναι; "Η Ποίηση που ανήκει;". Και η ζωή μας τι νόημα έχει δίχως ΠΟΙΗΣΗ; Τα πρόσωπα γύρω μας μέρος της οικογένειας ή όχι, η αλήθεια ή το ψέμα, η όραση του σώματος και η άλλη της φαντασίας, είναι πλησίον ή μακρόθεν; Δεν είναι λοιπόν ΠΑΙΧΝΙΔΙ οι λέξεις, μήτε η ΠΟΙΗΣΗ ζυμάρι για όλους να πλάθουν κουλουράκια και να φτιάχνουν στίχους. Γιατί...άλλο στιχουργός κι άλλο ΠΟΙΗΤΗΣ!.. Γιατί η ΠΟΙΗΣΗ είναι μέρος της ψυχής, ή ίδια η ψυχή κι ως τέτοια συγκεντρώνεται όλη στον τρόπο ζωής και δεν είναι καθόλου υπόθεση των media ή κάποιων ομάδων που κάνουν χρήση ονομάτων άλλων, όπως κάνουν χρήση και του δικού μου ονόματος ΚΥΜΟΘΟΗ για να γράφουν "στίχους" εκθέτοντας έτσι κι αφήνοντας εντυπώσεις σε όσους δεν γνωρίζουν την αλήθεια...
"Α τι να πεις που κι έναν μόνον
Αναστεναγμό ν' ανοίξεις θα σε ρίξει χάμου ο άνεμος
Γαβ η αγάπη, γαβ ο Ιούδας με το φυγαδευμένο βλέμμα του
Γαβ του κόσμου όλου οι αποστάσεις και οι μακρύτατοι καιροί
Δεν ακούγεται πια τίποτε. Κείνο που 'θελε ο Θεός
Η ψυχή μου, η προς στιγμήν αιώνια, το 'νιωσε
και ξανά βρήκε το νόημα της υλακής του ο σκύλος"


                                               εικόνα:φωτογραφία της Νότας Κυμοθόη

     Έτσι απλά μέσα στη σκέψη  και στο νου, οπού ο Ποιητής μένει μόνος κι εκεί, ενώ έχει διαβεί όλο το θόρυβο της ημέρας αποπειράται μέσα στο δικό του πυθμένα, του δικού του κόσμου να συνευρεθεί με το "μυστικό του", αυτό οπού οι όσοι αγνοούν ονομάζουν "τρέλα", "παραλογισμό" ή ότι άλλο χαρακτηρισμό, που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητά του, γιατί η Ποίηση ως λόγος έχει αλήθεια και αυτή η αλήθεια είναι οπού...Ναι, μόνον αυτή είναι που μπορεί να χαρακτηρίσει τον ΠΟΙΗΤΗ για τα νυν και για τα πριν και για τα ερχόμενα έτη του...
"Στέκω με το δεξί μου χέρι στην καρδιά
Πίσω μου δυο ή τρια κηροπήγια
Το μικρό τετράγωνο παράθυρο πάνω στην καταιγίδα
Τα Πέραν και τα Μέλλοντα...
...με τη λέξη ακόμη Σ' ΑΓΑΠΩ ευδιάκριτη επάνω του
Όπως από της εκκλησιάς την πυρκαγιά το εικόνισμα...
Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων...
...Έχει συνέχεια. Δε θα την πω. Κανείς δεν παίρνει τα δωρεάν
...Αυτά στη γλώσσα τη δική μου. Κι άλλοι άλλα σ' άλλες. Αλλ'
η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται."
       Κι όταν εξόριση σήμερα, από ανάγκη, λόγω κρίσης οικονομικής, σε άλλη χώρα κι όχι αυτήν οπού με γέννησε η μάνα μοίρα, αναπολώ τα περασμένα, δεν θα κλάψω για τίποτα, μήτε για τις νοσταλγίες που πονούν την ψυχή μου. Δεν θα λυγίσω μήτε σε όσους με κρίνουν σκληρή, γιατί τα δάκρυά μου είναι ακριβά και δεν τα σπαταλώ για άλλων λάθη. Αλλά σε θυμάμαι Οδυσσέα Ελύτη, τότε, οπού έσφιγγες τον πόνο σου στην απεραντοσύνη του ορίζοντα και έδειχνες το σύννεφο πίσω από τον γαλάζιο ουρανό. Ίδιο, ωσάν κι εκείνο το σύννεφο οπού αντίκρισα στο δρόμο, τότε που βάδιζα με τον πατέρα μου στον τελευταίο του περίπατο.

Με αγάπη για την Αγάπη
και αγάπη για το Φως της Αγάπης 
Νότα Κυμοθόη, Λάρνακα Κύπρου, 2011

Νότα Κυμοθόη "ΤΑ ΠΕΡΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΑ" Δοκίμιο © Νότα Κυμοθόη