(Και πως να μη θυμηθώ το υπέροχο αυτό Ποίημα από το σχολικό Αναγνωστικό στο Δημοτικό Σχολείο, τέτοιες ημέρες! Το είχα μάθει απέξω, τσιμπολογώντας σαν σπουργίτι τα σταφύλια από τις υπέροχες κληματαριές του πατέρα μου)
Tσιριτρό
Σέ μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι - τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Έχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και χαρές.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Πώ πω πώ πω σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Και μεθύσαν κι ολημέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα:
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Ζαχαρίας Παπαντωνίου Ποιητής (1877- 1940)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου